Projekt okładki: Zofia Kopel-Szulc

Mieć duszę to potrafić fruwać, unosić się nad ziemią, szybować w powietrzu po szlakach promieni słonecznych. Ale i dusza, choć nieśmiertelna i niezmożona, włożona w ludzkie ciało, kiedyś się męczy. Zwija wówczas skrzydła, otacza się w gruby kokon i zamiera. Taki stan zamarcia duszy, jej skostnienia, zdrewnienia, zamrożenia zyskał sobie medyczną nazwę depresji.

Jadwiga Mizińska

Przejmujący zapis, osobiste świadectwo zmagania się z jedną z najbardziej niebezpiecznych chorób naszej cywilizacji. Dziennik zawierający obserwacje stanu duszy i ciała uwięzionych w depresji. Cenny ślad procesu uświadamiania mechanizmów choroby i sposobów jej przełamywania.